Πολιτισμοί της ορεινότητας:

”Το 68. Δεύτερη μέρα του Πάσχα του Αγίου Γεωργίου. Στην εκκλησία είχαμε πάει που δεν ξέραμε από σεισμό, δεν ξέραμε από τίποτα εμείς. Θυμάμαι σαν να πέφτανε εκατό αεροπλάνα. Το βουητό που γινότανε όπως ήταν η εκκλησία μεγάλη, και όλοι να βγουν , πόρτα κλειστή, εκεί αν έπεφτε η εκκλησία δεν θα έμενε κανένας. Αυτή τη μέρα και αν τη θυμάμαι…
Μετά ήταν οι σκηνές εδώ, μας είχαν φέρει ο στρατός, σκηνές και μέναμε ανά δυο οικογένειες, όπου ήταν πιο πλάτωμα. Εμείς μέναμε εδώ, άλλοι μένανε αλλού. Πρώτα είχαμε βγει απάνω, στο Σιγελάτο που λέμε”.

Σταυρούλα Καλογήρου, Ματσούκι, Ιούλιος 2012

Ήμασταν κάτω στην παλιά εκκλησία, η παλιά εκκλησία ήταν μεγάλη . Ήταν την ημέρα του Άι-Γιωργιού μετά το Πάσχα. Τι σεισμός που ξέραμε εμείς από σεισμό. Θυμάμαι πήγα να βγω και πάλι πίσω έμενα. Τελευταία βγήκα. Σωριαστήκαμαν, σπρωχτήκαμαν εκεί στις πόρτες. Βγήκαμαν έξω, το νερό εκεί στην πλατεία στην βρύση είχε έρθει κόκκινο θολό! Σεισμός! Αυτού πέρα στην πλάκα που λέμε εμείς βρόνταγαν οι πέτρες που έπεφταν! Έπεσαν και τοιχάρια , σπίτια όμως δεν έπεσαν. Και ερχόταν πρώτα η βοή και κάθε λίγο και λιγάκι έκανε ξανά σεισμό. Τα ζώα το καταλάβαιναν. Μετά μας έφερε ο στρατός κάτι σκηνές. Μας πήγαν εδώ που είναι ο Άι Πέτρος προς τα δω στο Σιγιλάτο που λέμε και αλλού σε πολλές μεριές, όπου ήταν ισιώματα. Εδώ προς τη Μαυριά που είναι και εκεί ξενώνας, έκαναν και εκεί σκηνές. Μας έδωσαν σκηνές, τη στήσαμε τη σκηνή εδώ από κάτω σε ένα κήπο . Ο κόσμος έμεινε στις σκηνές αλλά έδωσαν και λεφτά για παράγκες. Τσίγκινες παράγκες. Μετά από χρόνια έδωσαν για σπίτια.

Αρετή Μακρή, Ματσούκι, Ιούλιος 2012